Vandaag vierden we een mijlpaal, een cliënt van mij en ik. 12 jaar geleden benoemde zijn vader dat mijn cliënt de zaak zou overnemen. Sindsdien werd er nooit meer een woord over gerept. Tenminste, niet over hoe de overname eruit zou zien. Meneer kreeg werd namelijk 12 jaar lang van het kastje naar de muur gestuurd met redenen waarom hij er nog niet klaar voor was.
12 jaar is lang. Zeker als je 12 jaar lang op bevestiging van je vader wacht om te horen dat je goed genoeg bent. En om heel eerlijk te zijn wachtte hij al veel langer dat: in de 29 jaar daarvoor snakte hij er ook al naar. Altijd voelde het alsof hij het pispaaltje van zijn vader was, en zijn drie zussen werden op een voetstuk gezet. Hij dacht een stukje bevestiging van zijn vader te krijgen toen hij hem de zaak beloofde, maar door de hoop die hij daardoor kreeg, was de teleurstelling daarna alleen maar groter.
Tijdens de sessies werkten we naar een gesprek met zijn vader toe, waarin hij hem zou vragen om een concreet plan. Zijn vader was inmiddels 63, minstens zo vermijdend als zijn zoon en zou binnenkort toch moeten stoppen met werken. Vandaag vertelde hij trots dat het hem was gelukt. Hij had een gesprek gevoerd met zijn vader. Hij was zo trots als een jongetje van 8. Hij had als een volwassenen man zijn vader kunnen begrenzen. En nu ligt er dus een plan. En dat plan staat voor hem voor zoveel meer dan een plan om de familiezaak over te nemen.
Het staat voor erkenning, voor bevestiging en de transitie van jongetje zijn naar man zijn. Een man die niet voortdurend zijn vader hoeft te pleasen, in de hoop op een teken van waardering.
12 jaar heeft hij erover gedaan. Maar vandaag was het dus een feestje.
Totdat hij zich realiseerde dat dit kennelijk is wat hij doet: moeilijke gesprekken vermijden. Hij had zijn vader nu getackeld, maar hij wacht ook al 3 jaar met het voeren van een belangrijk gesprek met zijn vrouw. Nu hij kon terugkijken op wat het hem heeft gekost om het gesprek met zijn vader te vermijden, besefte hij zich dat hij dit ook met zijn vrouw kon laten gebeuren. Maar dat het hem waarschijnlijk te veel zou kosten als hij dat zou doen.
En ineens voelde het als een feestje met een donkerrandje en een enorme uitdaging: hij zou naar huis gaan om na 3 jaar eindelijk tegen zijn vrouw te vertellen dat hij niet meer van haar houdt.